Hoi medereizigers

Vinden het harstikke leuk al die mensen die met ons meereizen, er zitten ongeveer twee bussen vol elke keer dus vooral een stimulans voor ons om door te gaan met verhalen.

Het gaat razendsnel van Sapa, rekenen af en hop in het busje op weg naar het station, veel te snel voor onze geest. Shit, hoort Margriet naast zich, fototoestel ligt nog op tafel ............. Het wordt flexibel opgelost zoals veel dingen hier, telefoontje, extra rondje en voor dat we het weten staat er een jongen klaar met ons toestel. Bij het station doden we de tijd met een heerlijk koud Hanoi biertje en een portie noodles voordat we op de trein stappen. Kedengedeng terug, het wordt een beetje rusteloze nacht, de trein rijdt onrustig terug naar Hanoi waar we rond een uur of vijf arriveren. Op de heenweg werden we nog gewekt door een buurman die de rochels vanuit zijn tenen moest halen, nu is het een beheerst klopje. Buiten worden we als we op zoek gaan naar het adres van Cees belaagd door de taxichauffeurs, het knettert in onze oren ' where are you going', ik verlies een keer mijn zelfbeheersing en roep ' oprotten allemaal ', verschrikt rennen ze alle kanten op en kan ik rustig het adres opzoeken. We zoeken een chauffeur uit die gelaten, net niet slapend achter het stuur zit te wachten op passagiers en binnen no time bellen we Cees uit zijn bed en gaan gelijk pitten. Na een verlaat ontbijt gaan we Hanoi verder verkennen, we doen een wandeling uit de Lonely Planet, de reisbijbel voor menig reiziger, volgens ons is er mogelijk geen een van voormalig belgisch kongo, of toch wel? Het ‘nadeel' van dit soort wandelingen is onze ervaring dat we halverwege de draad kwijt zijn en er zelf een slot aan moeten breien, dit keer niet. Veel straatjes zijn vernoemd naar een bepaald ambacht en dat wordt daar ook beoefend. Zo komen we door in willekeurige volgorde het bloemen, grafkisten, ijzersmeden, offerspulletjes, muziekinstrumenten, autobanden en weten we veel wat voor straatjes. We hebben het weer naar de zin en slenteren zo een aantal uurtjes rond, nemen op zijn tijd een versnapering, en gaan dan weer verder. We eten vanavond bij Koto restaurant (http://www.koto.com.au/) hebben dit adres ergens opgedoken op internet en vinden we een super initiatief. Nee we hebben niet gereserveerd, 'helaas we zitten vol' is het antwoord maar als we genoegen nemen met een tafeltje op het dakterras kunnen we terecht. ' Geen probleem' zeggen we in koor. We worden de hele avond geholpen door een meisje wat zoveel plezier heeft in het werk en wat zo stinkend haar best doet dat voor ons de avond al geslaagd is, maar nee service alleen is niet goed genoeg men moet ook een vak leren dus het eten is ook zalig met als toetje een stuk taart waar je je vingers letterlijk bij aflikt (Didier chocolade en Margriet kokos-limoen). Het meisje verteld trots dat ze met een paar weken klaar is met haar opleiding en dat ze al aangenomen is bij het Intercontinental, wij wensen haar veel succes. We hebben een heerlijke dag gehad en pakken een taxi naar ons bed, welterusten.

Vanochtend lekker ontbijtje en dan gaan we op pad naar Ome Ho ( Ho Chi Min ). Vorige week zijn we al op de koffie geweest bij zijn oude socialistische makker Mao dus nu vereren we hem met een bezoek. Er staat een lange rij belangstellenden en we sluiten keurig aan, luisteren goed naar de instructies en doen nu onnederlands eens wat er van ons verwacht wordt. Verderop staat een peleton oud strijders, medailles op de borst, keurig in het gelid, een net aangeschaft schilderij of bord met ome Ho erop onder de arm. Even verderop staat een klasje schoolkinderen ook keurig in de rij en luisteren goed naar juf, jong geleerd, oud ... Oeps doen we nog wel zo ons best hebben we een Camera mee, fout, fout fout. Gelukkig bied een gids van een voor ons staande groep aan erop te passen zodat we hem later weer kunnen oppikken. Ome Ho ligt er rustig bij, kan trouwens geen mens bedenken in nederland waarbij dit ook zo zou plaats vinden. Oh ja de arena zat ook vol bij Andre Hazes. We gaan de tour door Hanoi vervolgen met ' Hanoi Hilton'. Dit is de gevangenis waar eerst de Franse kolonisten de Vietnamese communnisten gevangen hielden en later de Noord-Vietnamezen de Amerikanen. Dit is het eerste wat we tegen komen betreffende de oorlog waarin ze verwikkeld waren, later in Zuid-Vietnam zal er meer volgen. We maken hier kennis met een stukje propoganda want wij concluderen dat de Amerikanen op een soort summercamp waren zo goed werden ze verzorgd terwijl de Vietnamezen zelf door de Fransen beestachtig behandeld werden. Een kwestie van welke bril............. zullen we maar zeggen.Omdat het diner zo heerlijk was gisteren besluiten we onze lunch ook bij Koto te gebruiken vandaag, het kan minder! Vanavond op de trein richting Hoi An dus we doen nog even wat inkopen en gaan jullie dus verlaten.

Groetjes ons.