Moi allemaal

Na een paar dagen van de aardbodem verdwenen te zijn laten we weer eens wat van ons horen, een verbindingspropleempje, maar we gaan jullie weer helemaal bijpraten.

Na 's avonds in Bac Ha nog een lekker maaltje te hebben gehad ( pompoensoep, springrolls en noodles met kip) gaan we bijtijds slapen want morgenvroeg is het weer marktdag, het wekkertje wortdt op half zeven gezet. Vietnamezen staan trouwens zelf altijd vroeg op dus je hoort vanaf een uur of vijf al tekenen van leven buiten, meestal zijn het de snerpende geluiden van claxons. De markt in Bac Ha is groot en onoverzichtelijk, natuurlijk valt er weer veel te zien maar we hebben beiden een beetje ' mosterd na de maaltijd ' gevoel, een kwestie van een verkeerde volgorde na de prachtige markt van gisteren in Can Cau. We duiken op een terras en gaan lekker zitten ontbijten, pannekoeken met banaan en chocoladesaus, het smaakt ons prima, er moet ook hoog nodig weer wat in want met name Margriet is vanacht aardig in de weer geweest, details blijven jullie bespaard. Na dit ontbijt gaan we op pad naar het lokale busstation waar al een busje van het formaat ' buurtbus' staat te wachten. We dokken 150.000 dong, wisselgeld wordt vervolgens vergeten, en gaan buiten op een muurtje zitten wachten, lekker mensen kijken toch wel een belangrijke bezigheid van ons beiden, die we ook graag doen. Na een dik uur rijden stopt het busje en worden we gedirigeerd naar een busje wat achter ons staat, volgzaam als we zijn stappen we over en gaan weer verder met naar buiten kijken. Na wat omwegen komen we aan in Lao Cai waar we nogmaals moeten overstappen voor de bus naar Sapa, de bijrijdster regelt dit even snel voor ons zodat we onze backpacks zoweer kunnen overhevelen en gelijk weer op weg zijn. Wat is 'dit' Connexion toch efficient, en kan openbaar vervoer goedkoop zijn! Sapa is een druk provinviestadje waar van alles gebeurt, dit is het touristische centrum van de streek, er zijn veel hotels en restaurants en doet op het eerste gezicht zeer gezellig aan. We maken kennis met Pete, ik had gisteren een mailtje gestuurd naar hem om te kijken of hij nog plek had voor ons in zijn retreat. Was zijn adres al namelijk eerder tegen gekomen op internet maar wilde niet reserveren om toch wat speling te hebben in ons programma. Na een week in de vijfde versnelling gereisd te hebben wordt het tijd om even gas terug te nemen, even bijkomen. We hebben besloten om even te recupureren, zoals wielrenners het noemen in het Hmong mountain retreat ( http://www.hmongmountainretreat.com/). Rust zullen we daar waarschijnlijk ook wel vinden gezien de plaatjes op de website. Pete is een ondernemende en innemende australiër die inmiddels een aantal hotels/restaurants bezit. Al het personeel dat voor hem werkt heeft vanaf zijn/haar geboorte niet de wind mee gehad en deze australiër geeft ze op deze manier een tweede kans, naast een goed loon wordt er ook gezorgd voor goede voeding, onderwijs en medische voorzieningen. Na een lekkere lunch en een ritje van een klein half uur komen we aan bij ons 'verzorgingstehuis'. Op een berg tussen de sawa's liggen vijf rieten bungalows en een soort moederhuis. Alles in de traditionele Hmong style gebouwd, het lijkt wel of de Vietnamese Jan de Bouvrie zich met het interieur van het 'moederhuis' heeft bemoeit want het is zeer smaakvol ingericht met veel keramiek en antiek. De bungalows zijn 'sober', hebben een ruim bed maar als de deuren aan je voeteneind open staan dan heb je een prachtig uitzicht over de sawa's en de bergen, 'niet vervelend' om zo wakker te worden en oh wat zijn we rustig! We relaxen de rest van de middag, lezen en slapen een beetje totdat het tijd wordt om te gaan eten. We kletsen na het eten wat met Nieuw-Zeelanders over van alles en nog wat en gaan dan bijtijds pitten.

We slapen lichtelijk uit, vanacht heeft het behoorlijk geregend en ook was er wat onweer, nee buiten, wij durven nog niet! Het ontbijt is lekker vooral het warme bananenbrood. We kijken om ons heen en blijven genieten van de omgeving, life is good. We gaan dit keer met een gids op pad en gaan op visite in een paar dorpjes. Als met name Didier de busladingen ziet lopen voor ons moppert hij: ' dit hadden we zelf ook wel kunnen doen' en ' daarvoor kom ik niet hier'. Het tij keert echter en als de meeste touristen omkeren gaan wij verder en komen zo bij een schooltje waar net les wordt gegeven. We kijken een tijdje mee door de openstaande deur. De schriften worden uitgedeeld, een jongetje mag dit werkje doen en gooit ze bij de anderen op tafel, een schrift wordt afgepakt door een pesterig vriendje, een ander zit te kouwen op zijn pen, allemaal niet wezenlijk anders dan bij ons, wel leuk om even hier naar binnen te gluren. Het millionair zijn heeft ook zijn nadelen we worden continue benaderd door wildvreemde mensen met de de volgende vragen en in deze volgorde: mister/miss ' where are you come from', 'how old are you' en 'very cheap will you buy'. Soms wordt je hier een beetje moe van, soms melig en komen we uit Belgisch Kongo en zijn we 120 jaar, geen commentaar graag op het log!Ondertussen kletsen we wat met onze gids over allerlei aardse zaken en komen zo veel te weten van het/haar leven in dit gedeelte van Vietnam. Zij is een moderne vietnamese vrouw, jaar of 25 en sinds twee jaar gescheiden en zorgt nu als alleenstaande moeder voor haar 4 jarige dochter. Spreekt goed engels, heeft ze van toeristen geleerd en heeft een duidelijke mening over plastische chirurgie, wat wel en wat niet, wil graag een beugel voor haar tanden en zou nooit haar ogen groter laten maken wat een buurvrouw wel heeft laten doen. Een stukje verder stopt naar later blijkt een Amerikaan om iets te vragen, ik ben sneller en vraag in de bekende volgorde: where are you come from, how old are you and very cheap will you buy. De man geeft als antwoorden: USA, 39 en verder komt hij niet de meiden achter me liggen in een deuk, we geven de verbouwereerde amerikaan die de grap niet begrijpt antwoord op zijn vraag We lopen nog een uurtje of wat door deze prachtige omgeving van sawa's en bergen, drinken een colaatje bij een dametje van 82 die ons net zo makkelijk als haar jonge landgenoten het dubbele laat betalen ( 0,60), kijken naar jonge varkentjes die in de sawa's spelen en gaan tevreden lekker liggen rusten in ons hutje de rest van de middag. Het avondeten is prima, iets van noodles en groente met vlees, patatjes vooraf, fruit na. We trekken ons terug in ons hutje en kijken een romatische film op de laptop, welterusten dagboek!

Rond een uur of 8 wakker, de boer is al aan het ploegen met de os, wij worden wakker omdat het beest waarschijnlijk niet doet wat hij wil. De laatste ochtend hier klungelen we een beetje aan. We lezen en zitten in het zonnetje, kijken af en toe over ons boek heen naar de bergen en sawa's en blijven genieten van dit kodak plekje, bestaat dit merk nog wel? We worden tegen half drie opgehaald om terug te gaan, eerst naar Sapa en later deze middag naar Lao Cai waar we de trein terug nemen naar Hanoi.

We proberen dit nog online te gooien onderweg.

Groetjes ons.