Lief dagboek

We hebben gisteravond geen wekker gezet na alle inspanningen van die dag en we worden prompt om een uur of negen wakker. We blijven tot een uur of half 10 lepeltje lepeltje liggen maar dan wordt het toch echt tijd voor het ontbijt. Voor de verandering krijgen we toast, dit keer met sla, tomaat en gebakken ei, gelukkig niet de zwarte die we op de markt hebben zien liggen. We klungelen een beetje rond in het hostel en gaan dan op pad naar de Lama tempel.

De Lamatempel is de grootste tibetaans bhoedistische tempel in Beijing. Op weg ernaar toe zien we weer een klein jongetje bij oma op schoot zitten met zijn piemeliedoosje buiten boord. Chinese jongetjes hebben allemaal tot een bepaalde leeftijd natuurlijk een door moeder gemaakte scheur in de broek zodat ze makkelijk hun behoefte kwijt kunnen en het milieu een enorme luierberg bespaard wordt. De Lamatempel is een juweeltje, met name omdat hij nog volop in gebruik is. Er hangt een walm van wierook rond, mensen doen een gebed of misschien biechten ze hun zonden op, er valt in ieder geval genoeg te zien. Margriet en ik vinden dit toch wel heel leuk, tenminste leven in de brouwerij en gewoon lekker mensen kijken in hun doen en laten van het dagelijkse leven. Na de tempel willen we nog even op bezoek bij de dependanche van Madame Tussaud in Beijing, Mao de voormalige volksleider heeft zijn eigen vestiging met een duur woord mausuleum maar helaas het bezoekuur is van 8-12 dus morgen maar weer proberen. We stappen weer op de metro maar na drie dagen Beijing en de muur nog in de benen kijken we elke keer hoopvol naar het eind van de gang of er ook een roltrap is want ooooooh wat doen onze benen zeer! We moeten nog even terug naar de Silk markt want Margriet wil nog een nieuwe bril op sterkte laten aanmeten. Helaas de onderhandelingen met de opticien worden gestaakt want voor zijn prijs kunnen we ook bij de verzekering terecht. Nu we toch zijn worden er toch nog een paar andere items gescoord, alleen we hebben inmiddels toch al enige faam want een verkoopster wil niet meer met ons handelen! Een ander wel, maar we moeten wel zorgen dat we snel wegkomen want deze tante heeft haar op haar tanden en is aardig pissed off, of natuurlijk gewoon een geweldige toneelspeelster! Terug bij het hostel lopen we een rondje door de Hutong. Hier is echt pas leven in de brouwerij, mensen hangen op straat, doen spelletjes, kinderen spelen. Bij de kleine restaurantjes brand de barbeque buiten en ruik je de lucht van vlees. Verderop is een markt waar het een drukte van jewelste is, verse groente en fruit, een aparte vismarkt met veel levende vis, verser kan niet. De eieren zijn bruin, groen en zwart of de zwarte vers zwart zijn weten we niet. Je kijkt je ogen uit, verderop zit een meisje met jonge eendjes, worden bij aankoop gewoon in een zakje gedaan, dit zijn natuurlijk zo ie zo pekingeendjes door hun afkomst maar ja kleine eendjes worden groot. Je kan Peking niet verlaten zonder de beroemde pekingeend te hebben geproefd. Na een verlate siesta gaan we op pad naar een roasted duck. We belanden uiteindelijk in een soort bedrijfskantine waar de tafeltjes keurig staan opgesteld, een batterij personeel staat klaar om ons te bedienen. We halen de inmiddels gebruikelijke capriolen uit om ons eten te bestellen en warempel we krijgen eend.! De eend wordt keurig gesneden in kleine plakjes die je samen met wat in fijne reepjes gesneden komkwammer en lente ui in een flinterdun pannekoekje word gevouwen. Het geheel wordt in een sojasaus gedoopt en smullen maar. Zo eten we hier weer een lekker maaltje en rekenen we op het eind iets meer dan 100 RMB af incl. Drankjes.

In het hostel wordt weer even gewerkt aan wat leesvoer voor jullie en dan weer pitten.

We gooien ook nog even donderdagochtend online omdat we zo gaan vliegen en we niet weten wanneer het ons weer lukt om op het wereld wijde web te komen.

Het wordt al bijna gewoonte dus zo langzamerhand tijd om te vertrekken, we nemen een heerlijke douche, toast met jam en op pad, Mao wacht al een tijdje op ons. Het wordt een bizarre ervaring en zullen we niet snel vergeten. We komen met de metro aan op het Tian an men plein, dit is het plein waar de studenten opstand was en waarvan de meeste de beelden nog voor zich kan halen van de student die een tank tegen houdt door er voor te gaan staan.

Er staat een wachtrij van schatten we ongeveer een 600 meter, deze rij schijnt er elke dag te staan van 8-12 behalve maandag want dan is het waarschijnlijk poetsdag. Men staat keurig in de rij en het loopt allemaal soepeltjes door dus in een 15 min staan we bij de controlle, paspoort, geen camera, geen drinken alles wordt gecheckt. Met lege handen gaan we naar binnen, een bloemetje kopen we niet, wat velen anderen wel doen. Bij het binnengaan wordt verwacht dat je stil bent en daarna schuifel je voorzichtig langs de glazen kist van Mao, stilstaan is verboden! Mao ligt er vitaal bij gezond bruin kleurtje, zou bijna denken dat hij iedereen in het ooitje neemt of zou het gewoon een zonnehemel zijn die boven hem hangt. In no time staan we weer buiten en zijn een beetje melig geworden van een voor vele chinezen plechtige gebeurtenis, of zouden ze toch stiekem even komen controlleren of hij wel echt dood is. We drinken nog even snel een cappu bij de starbucks want China is natuurlijk al lang niet meer de socialistische staat die het was.

Nu snel naar het Hostel want we moeten een vliegtuig halen, tot in Hanoi allemaal

Groetjes ons