Hoi allemaal

In de eerste plaats allemaal bedankt voor de leuke en lieve reacties, we gaan dus door met schrijven. Voor de eerste keer weer eens lekker geslapen, waar zou dat nou door zijn gekomen? Wekkertje staat op 8 uur want we gaan vandaag op stap met Joe ( zie eerder) naar de chinese muur. De ander half uur die we onderweg zijn wordt lekker vol gepraat over allerlei onderwerpen. Margriet zit comfortabel op de achterbank van Joe zijn Peugoet. Het ding is hagelnieuw, Joe was een aantal jaren terug nog portier bij een groot hotel en deed wel eens gidswerk voor o.a. KLM personeel. Inmiddels is hij zover dat hij full-time dit werk kan doen en ook dus zijn gloednieuwe auto heeft. We rijden nu o.a. door de buitenwijken van Beijing de 3,4 en vijfde ringweg en oh wat wordt hier gebouwd, ze bouwen hier appartemententorens bij bosjes er zijn dan ook bijna geen bomen te vinden tussen al dit beton.

Buiten Beijing gaat het landschap eigenlijk gelijk over in agrarisch gebied, de wegen zijn dan ook gelijk rustig. We gaan de chinese muur beklimmen bij Mutianyu, we hebben nog als tip mee gekregen van de nederlanders gisteren dat we op de muur rechts moeten. Volgens Joe is dit niet handig veel te stijl en je kunt op een gegeven moment niet verder omdat dit veboden is! Margriet en ik overleggen en we besluiten toch RECHTS af te gaan omdat we denk ik toch een beetje wat nou vooruit een klein beetje eigenwijs zijn. We gaan dit keer zonder ski's met een stoeltjes lift omhoog en gaan rechts af. Het eerste stuk gaat redelijk stijl naar beneden en daarna weer stijl omhoog, daarna nog verder omhoog. We kijken eens om en zien dat de massa inderdaad links af is gegaan. We realiseren ons dat we op de chinese muur staan en dat vinden we toch wel een kick. De omgeving is prachtig, het is een berglandschap waar de muur zich als een slang doorheen kronkelt, de bomen staan vol in de bloesem ook hier is het volop voorjaar. Na een beste klim komen we bij het bord verboden toegang, instortings gevaar. We kijken elkaar aan en zeggen tegen elkaar ' hij staat er al een tijdje dus dat instorten valt wel mee '. We gaan op pad en komen bijna geen mens meer tegen, de muur is hier ook verwaarloosd en er groeien allerlei bomen en planten waar een paadje tussendoor kronkelt. We genieten met volle teugen van de omgeving en de rust, en bedenken wat de mens voor werk kan verzetten maar ook dat dit ten koste van heel veel mensen is gegaan, ieder gezin moest iemand beschikbaar stellen voor de bouw. Joe vertelt later dat de bijnaam van de muur ' de langste grafkist ter wereld' is. Na een kleine 45 min lopen wordt het toch echt te steil en besluiten we weer terug te gaan want we moeten tenslotte weer het hetzelfde deel terug. We weten nu wat er komt en we beginnen onze benen al aardig te voelen maar vooral Margriet bikkelt geweldig door ondanks de zon die vol op ons staat.

Terug bij de stoeltjeslift maken we de jongens die daar staan een beetje overspannen omdat we het net allemaal anders doen als zij willen, sorry guys.

Joe zit al op ons te wachten en chauffeurt ons weer richting Beijing waar we naar het Summer Palace gaan. Tijdens het ritje hebben we soms moeite om de ogen open te houden en zitten we lekker rozig te zijn. Het summer palace is weer 'kermis' busladingen petjes worden in- en uitgeladen trouw hun vlaggetje volgend. Het zomer paleis is echt heel mooi gelegen en de tempels en gebouwen zijn prachtig maar we kunnen het niet helpen er zijn zoveel, teveel mensen. Na een goed uur houden we het voor gezien en stappen weer in bij Joe, en Joe zegt dat elke chinees in ieder geval in Beijing wil zijn geweest om de forbidden city, de chinese muur en het summer palace te bezoeken. Hoeveel chinezen waren er ook al weer?

Op weg terug naar het hostel overleggen we met Joe wat te doen. Het oorspronkelijke plan was om samen met hem te gaan eten maar we willen nu graag een paar uur relaxen en als we dat zeggen is hij een beetje opgelucht. Zijn vrouw had hem al gebeld wanneer hij thuis kwam om op de kleine te passen en zij dat hij nu blij was dat het kon. We nemen bij het hostel afscheid van Joe die ons door zijn verhalen over het 'gewone leven' in China en het bezoek naar de muur een geweldige dag heeft bezorgd. Mocht er ooit nog iemand een goede en vriendelijke gids nodig hebben, call Joe.

Omdat we vandaag behoorlijk hebben lopen zweten en omdat het 27 graden was en omdat we het gewoon verdienen kopen we een lekker biertje in het hostel, heerlijk!

Joe heeft ons het adres gegeven van een authentiek chinees restaurant, we stappen in de taxi en laten het door hem geschreven adres zien. Als door een adder gebeten rijdt de chauffeur met grote snelheid en allerlei inhaalmanouvres naar het beschreven adres, het is zeker zo sluitingstijd! We rekenen weer 20 RMB af en stappen voor het restaurant uit. Het zit vol met chinezen dus het moet wel goed gaan. Met handen, voeten en plaatjes bestellen we wat gerechten en we zien wel wat er wordt gebracht. We krijgen lenterolletjes, gegrilde garnaal, rundvlees, rijst met vruchten, krab en een walnootsalade met sinasappeldressing, we overdrijven niet als we zeggen dat we heerlijk hebben gegeten. Alleen de krab was heeeel pittig waardoor we vandaag voor de tweede keer moesten zweten.

We lopen om het eten te laten zakken door deze gezellige restaurantstraat heen en weer waar duizenden verlichte lampionnen hangen.

Terug naar het hostel moet Didier heel nodig, de pepers doen hun werk! En als ik heel nodig moet dan is het ook heel nodig, mijn vrienden waar ik zo af en toe mee hardloop weten daar alles van. Dan zijn ze me zomaar ineens kwijt, zit ik in de bosjes, alleen hier zijn geen bosjes, wat nu? De Mac lijkt uitkomst te bieden maar oh jee de wc is achter slot en grendel en ze doen niet open, wat nu. Een engelse jongen ziet mijn angstige blik en zegt de situatie juist inschattend: 'volgende etage laatste deur links'. Weg ben ik, de beschrijving klopt gelukkig en eind goed al goed.

Welterusten

Oh ja, helaas kunnen we niet meer foto's uploaden want dit duurt net zolang als het bouwen van een chinese muur dus helaas.