"Moeder wat is het heet"

Hoi allemaal

Het laatste verslag van ons, binnenkort zien we jullie weer live, maar toch nog even onze belevenissen in Bangkok op het weblog. Het gaat weer allemaal soepel, taxi naar het vliegveld no problems, inchecken no problems, vlucht geen bijzonderheden wat wil een mens nog meer. Op het vliegveld van Saigon nog even op internet gekeken wat de beste mannier is om in Bangkok te geraken vanaf het nieuwe vliegveld, het goedkoopste is met de bus, leve internet en gratis wifi. We komen weer door de ballotagecommissie en mogen nu weer wat bijdragen aan de Thaise economie. De airport express brengt ons in een klein uurtje naar het centrum van Bangkok, het hotel moet vlakbij zijn en dat is maar goed ook want het is snikheet! We vragen de weg met onze koffertjes aan de hand en worden zeer overtuigend een richting uitgestuurd, dit gebeurt met dezelfde overtuiging nog een aantal keer door verschillende personen, volgens ons heet dit: van het kastje naar de muur worden gestuurd, alleen dat is niet leuk met deze hitte. Uiteindelijk vinden we in een smal straatje ons hotel en dat ziet er piekfijn uit, mooie grote kamer met gelukkig airco. We droppen onze spullen en gaan een lekker hapje eten, heerlijke kipsaté. Margriet is nog niet helemaal thuis in ons nieuwe hotel en loopt pardoes bij wild vreemde mensen de kamer in en schrikt zich een hoedje. Na een aantal uurtjes relaxen bij het zwembad gaan we op pad, we zitten vlakbij Kho San road de backpackerswijk van Bangkok. We lopen de drukke straat heen en weer, het is zeer levendig mogen we vaststellen veel kroegen, restaurants, massagetenten etc, alles wat een backpacker nodig heeft. Wij laten in een iets rustiger deel heerlijk onze voeten masseren, onderuit gezakt kunnen we gelijk kijken wat er langs loopt. De conclusie is, er lopen heel wat vreemde vogels rond, zeker hier. Onze voeten doen het weer goed en we gaan proberen nog wat aankopen te doen als we teruglopen naar het hotel maar er valt hier weinig te onderhandelen, kwestie van vraag en aanbod en de vraagprijs ligt vrij hoog, dus er komt niet veel meer bij in onze toch al redelijk gevulde tassen.

Vandaag hebben we de hele dag te besteden in bangkok, morgenvroeg vliegen we weer terug. We slapen dit keer lichtelijk uit maar rond 9 uur zitten we toch aan het ontbijt. We gaan richting Wat Arun, een tempel die we bij een vorig bezoek aan Bangkok niet hebben bezocht. Een aantal dingen vallen gelijk op hier, we zien bijna geen scooters en we horen bijna geen getoeter, heerlijk rustig! De tempel is prachtig gelegen aan de rivier en we genieten van het uitzicht ook al is het ‘bloody hot'. We vinden beide dat de boedhistische tempels toch elke keer weer heel bijzonder zijn, de wierook, het goud, het straalt met zijn volgelingen altijd een vriendelijke rust uit, hmmmmm. We gaan weer eens zomaar wat rondstruinen door een deel van de stad, volgens een ‘tuktuk' man lopen we verkeerd, maar hoe kunnen we verkeerd lopen als we niet weten waar we heen lopen zeggen we. Oh ja een tuktuk is een driewieler met een motor, die hard en met veel lawaai door de stad heen scheurt. Het is tijd na weer het nodige gelopen te hebben om onze voeten te verzorgen. We gaan naar de thaise afdeling van Dr Fish. Het werkt als volgt; je gaat zitten en je doet je voeten en eventueel handen in een groot aquarium en dan wordt je door honderden visjes ‘onderhanden' genomen. Margriet en ik gaan gezellig naast elkaar zitten en schotelen deze guppies een heerlijk maaltje voor. Zodra wij onze voeten onder dompelen vallen ze gretig aan en doen zich te goed aan onze huid. De eerste ervaring is vreemd, het voelt als of je voeten slapen, deze behandeling duurt een kwartier. Lijkt ons ook meer dan genoeg voordat je het weet heb je geen schilfers meer en dan... We lopen richting het hotel nog een beetje op water en gaan even siësta houden, sateetje, biertje, mojito voor de verandering etc. We stappen tegen de avond in een taxi richting een nachtmarkt aan Silumroad. Deze nachtmarkt is in de beruchte hoerenbuurt van Bangkok gelegen, de wijk Patpong. Over de markt lopend zie je dus uiteraard wat er zich allemaal afspeelt in en om de clubs die aan de markt zijn gelegen en laten we het zo zeggen, je wordt er niet vrolijk van wat je ziet! Op de markt kom je van alles tegen zo kan je er o.a. rijbewijzen, perskaarten en duikpassen na laten maken, je zal toch duiken met zo'n grapjas. Even verder kan je een stroomstootwapen kopen of een echt uitziend pistool, wij komen echter voor knullige dingen zoals een schone onderbroek of nieuwe sokken, jullie hoeven je dus niet druk te maken. We drinken bij de starbucks nog iets en duiken dan in een taxi op weg naar bed, morgen weer vroeg op.

Taxi staat klokslag half zeven klaar en we gaan weer huiswaarts, de chauffeur doet tijdens het ritje van 45 minuten zijn hele administratie, belt een keer of 10 dus we kunnen weer een beetje wennen aan het normale leven. Dit laatste verslag schrijven we als we ergens tussen Dubai en Dusseldorf in de lucht hangen. We hebben een heerlijke vakantie gehad met veel afwisseling en gelukkig zijn we ook gezond gebleven. We hebben met veel plezier het weblog bijgehouden en iedereen bedankt voor de leuke reacties. Plannen zijn er ook alweer maar die hebben we altijd dus wie weet kunnen jullie een volgende keer weer met ons meereizen.

Groetjes,

Margriet en Didier

"Saigon Hilton"

Hoi allemaal

Zitten nu in de lucht op weg naar Bangkok met een vlucht van Air Asia, dit zal het op één na laatste verslag alweer worden, we hopen dat jullie het nog een beetje leuk hebben, wij zeker. De afgelopen dagen weer het nodige meegemaakt dus we zullen jullie weer snel gaan bij praten. De drie dagen aan het strand hebben ons goed gedaan, alleen 'de kunst van het niets doen' hebben we niet helemaal onder de knie gekregen. We zitten deze dagen in een resort, een deel van de tijdelijke bevolking is van russische makelij, het blijkt dat je als je alleen het russisch machtig bent toch redelijk komisch kan zijn, ondanks het vaak droevige zo niet norse gezicht, waarbij je spontaan bij het aankijken in een depressie zou kunnen raken. Een grote stevige rus wordt steeds kwader en roder als de ijverige vietnamese bediening steeds zijn ontbijtgereedschap weghaald ( bord, bestek, glas) als hij zich even wegloopt om een nieuwe lading te halen. Wij hebben de grootste lol, hij ontploft bijna. De dagen worden gevuld met zonnen, wandelen langs het strand en de inwendige mens verzorgen, Mui Ne is een gezellig badplaatsje waar dit allemaal prima kan. ' Ja' we moeten het ook weer even over het eten hebben. Langs het strand worden er 's avonds allerlei tijdelijke restaurants opgebouwd. Ze zijn redelijk primitief, klapstoeltje met tafeltje en een sfeerrijke philips spaarlamp boven je hoofd maar wat kan je met deze simpele ingrediënten een geweldige ambiance verkrijgen. Voor de liefhebbers van voedsel uit zee is dit ‘de plek' alles is super vers, zo vers dat het nog beweegt voordat het de barbeque op gaat! Margriet is normaal niet zo'n seafood eter maar ook hier smaken een aantal gerechten haar prima. We doen ons o.a. te goed aan heerlijke carlemares, reuze garnalen, vreemde schelpen ( is een minder succesvolle keus) en kreeft, 'ja' zo eentje die je zelf mag uitzoeken uit zo'n aquarium. Het water loopt ons bij het opschrijven weer uit de mond!

Na drie dagen strand is het weer genoeg, we hebben de bus geboekt naar Saigon en gaan op weg terug naar de ‘gekte'. Onderweg wordt er zoals gebruikelijk weer een stop gemaakt bij een AC restaurant. Margriet heeft wel zin in een broodje Bapao, dat de vulling vis is staat er al niet zo aan, maar als ze op een gegeven moment iets hard en glimmends proeft en dat bij nadere inspectie lijkt op een oog doet haar besluiten het broodje een andere bestemming te geven als haar maag. Na een dikke 5 uur plakken in de bus, geen airco wel warm, komen we aan in Saigon. De bus stopt warempel vlak bij het hotel wat we via de lonely planet op het oog hebben en laat het ook nog een kamertje vrij hebben voor 30 dollar, prettig geregeld! We droppen onze spullen en gaan snel op pad, de muren in onze kamer komen na 5 minuten al op ons af, we hebben namelijk alleen maar muren! We gaan naar het oorlogmuseum, dit mag natuurlijk niet ontbreken als je naar dit land gaat net zoals morgen het bezoek naar de tunnels. Er staan voor het hotel twee hangouderen die omdat ze toch niks te doen hebben ons op hun scooter wel willen brengen voor 25.000 p.p. op hun scooter. Helmpje op en we storten ons in het verkeer met deze twee bejaarden die nog een beetje bijbeunen. We komen veilig aan bij de plaats van bestemming en zeggen tegen de twee dat ze niet hoeven te wachten, wat ze graag willen doen. Het museum, buiten staan buitgemaakte helicopters, vliegtuigen en tanks is wel aardig om te zien wat het verschil in bewapening is tussen beide landen want de Vietnamezen moeten het met spul van de russen doen. Binnen krijgen we beiden af en toe de koude rillingen bij de foto's die we zien. Ook in dit museum zagen we veel propaganda maar deze foto's, we zullen jullie de details besparen laten de gruwelijkheden zien die met name het gif 'agent orange' heeft aangericht en ook jaren later nog! Wij kennen de Vietnamoorlog met name van 'Platoon' en de Veronica serie waarvan ik nu niet op de naam kom maar de begintune was ' Paint it black' van de Stones. Wij zien nu een heel andere kant, de andere kant, van deze oorlog, verschrikkelijk! We gaan gewoon weer sjouwen door de stad, uiteindelijk kom je dan vaak de meest overwachte dingen tegen. We drinken een lekker koel biertje op het dakterras van het beroemde 'Rex hotel'. Op deze plek hadden de amerikaanse officieren en de buitenlandse pers hun thuisbasis, het is nu een chique boel met nog steeds veel 'ÿanks'. We kijken uit over de stad en komen bij van een drukke dag en rekenen de duurste biertjes af van deze vakantie, het zijn apres-ski prijzen.

Wekkertje staat 7 uur, men was vergeten om ons tourtje naar de Cau Dai tempel en de Cu Chi tunnels te boeken maar dit wordt nog even snel geregeld. 'Ja we doen een tourtje'. Volgens onze 'reisbijbel' ben je een beetje gek als je het zelf wil doen, zeker voor 8 dollar p.p. en omdat we niet eigenwijs zijn dit keer schrijven we in. We ziten met zo'n 16 man/vrouw in een bus en onze gids is een leuk jong ding die de bijnaam 'papagaai' heeft omdat ze volgens haar vrienden zoveel kletst, komt mooi uit als je gids bent. Ze doet dit de hele dag op een prettige mannier die absoluut niet storend is, gelukkig! Onderweg heeft ze een aantal vragen voor ons om onze kennis te testen betreffende Saigon, zo is er een vraag: hoeveel scooters zijn er in Saigon? Het antwoord van Margriet is teveel, dit wordt door iedereen goed gerekend. Er zitten ook twee nederlanders bij het verder internationale gezeldschap, we kletsen de hele dag met elkaar. De Cau Dai is de grootste van zijn soort, het is een soort 'zuurstokken' tempel, want vooral de kleur rose komt er in voor. Waarom hier een excursie heen, omdat het een geloof is wat uniek is en een soort mix heeft gemaakt tussen boedhisme, katholicisme, taoisme en de islam. We wonen de eerste 15 minuten mee van de middagdienst en we vinden het beide leuk om het voorspel mee te maken. We stappen weer in de bus en gaan naar de Cu Chi tunnels, een netwerk van in totaal 250 km tunnels van waaruit de 'vrijheidsstrijders' de amerikanen te lijf gingen. Een deel is nu open voor het publiek om een idee te krijgen betreffende de omstandigheden, een soort openluchtmuseum. Uiteraard mag je ook een stukje door de tunnels kruipen, wat we beiden doen, het formaat van de tunnel is echter ' iets' aangepast aan het westerse postuur. Verder krijg je info over de slimmigheden lees o.a. gruwelijke booby-traps die de vietnamezen voor de amerikanen hadden bedacht. Op het eind mogen liefhebbers voor één dollar per kogel met een AK47 of een M16 schieten, wij doen liever iets anders van onze centen, het is warm! Het is al avond als we weer terug keren na een geslaagde dag gaan we een hapje eten en drinken nog iets op de 'rustige' hoek van ons hotel aangezien we vanuit onze kamer toch niet naar buiten kunnen kijken. Mensen kijken blijft leuk behalve als je vieze oude kerels met een jonge Vietnamese dame een taxi in ziet stappen of een kind bloemen ziet verkopen op een tijdstip dat sesamstraat al lang voorbij is, ook dit hoort bij dit deel van Azië.

Het laatste verslag volgt waarschijnlijk uit Bangkok of onderweg naar huis, wij gaan weer verder.....

Liefs

Margriet en Didier

Oh ja er staan weer wat filmpjes op Youtube.

Te land ter zee en in de lucht.

Hoi allemaal

We zijn weer een paar dagen 'ondergedoken' geweest maar nu toch weer boven water. Sinds Hoi An is er toch weer het een en ander gebeurd, dus hoog tijd om jullie weer een beetje bij te praten. Zoals gezegd moesten we vroeg op om onze vlucht te halen, gelukkig had het hotelpersoneel op dit vroege tijdstip ( 5.45) toch zijn best gedaan een ontbijt te regelen, dus niet met lege buikjes op pad. Alles lijkt gesmeerd te verlopen vandaag, taxi op tijd, vlucht op tijd, taxi vliegveld zo geregeld naar busstation, en bus naar Can Tho in de mekongdelta van het zelfde laken een pak. De rit naar Can Tho duurt ongeveer 4 uur, we zitten in het Ford transit busje redelijk op elkaar gep(l)akt maar het is toch prima te doen. Het landschap verandert nu, we zien veel rivieren en er is o.a. veel rijstteelt er langs gelegen. De chauffeur wil ons wel voor 50.000 dong 'afzetten' voor het hotel wat we uit de lonely planet hebben geplukt maar als we in het stadje rijden zien we als een paar mensen uitstappen toevallig het bord van het betreffende hotel, dus wij er ook snel uit en niet helemaal mee tot het busstation. We hebben gekozen voor de 'best pick' uit de reisbijbel en het hotel valt zeker niet tegen. (http://www.kimtho.com/www/pages/index.php) Het is inmiddels een uur of drie dus we gaan direct dit stadje verkennen want zolang blijven we hier ook niet. Een machtige zijarm van de Mekongrivier loopt door de stad ter grote van Groningen, langs de rivier is een gezellige boulevard waar weer het een en ander te zien is. We sjouwen over de markt, dit blijft toch elke keer weer boeiend met name omdat het een leuke plek is om mensen te kijken. Na een lekker hapje ' italiaans' eten dit keer verdwijnen we weer vroeg op bed, morgen zes uur op, gaan naar de floating market oftewel drijvende markt.

Na een vroeg ontbijt gaan we met de taxi naar de plek waar de floating market is. Zoals jullie inmiddels wel weten zijn we alleen voor een tourtje als het echt niet anders kan dus we dachten 'dit regelen we zelf wel'. We zien de markt inderdaad 'drijven', deze markt bestaat uit tientallen bootjes met allerlei koopwaar mn groente en fruit, die van boot naar boot gaat. Maar helaas hoe komen we aan een bootje om er te komen, we hadden erop gerekend dat er wel velen klaar zouden liggen maar nee, niente. We lopen een stukje en dan spreekt een jongen ons aan of we ook naar de markt willen, 'ja graag'. We pangelen nog even over de prijs, hij regelt nog even een boot en dan kunnen we op weg. Het is een geweldig spektakel op het water, er wordt inderdaad vooral veel fruit en groente verkocht vanuit soms hele oude scheepjes. We kijken onze ogen uit en hebben er nu totaal geen spijt van als we de grotere toeristenschepen voorbij zien blazen. We lopen terug langs de oever en vragen bij een houtzagerij of we vanaf de kade nog even mogen kijken naar het spektakel, ‘no problem'. Zo zitten we heerlijk in het zonnetje een tijdje te kijken, Margriet krijgt zelfs een strandstoel, we zitten eerste rang. Opeens hoor ik gejuich en ga even kijken, Real Madrid-Barcelona is erop. De jongens van de zagerij hebben of geen werk og geen zin en zitten lekker te kijken, ik kijk de tweede helft mee. Op de bank wordt ruimte gemaakt, sigaretje, nee bedankt, kopje koffie? Zo zit ik dus lekker deze wedstrijd te kijken en met de jongens te ouwehoeren zo kwaad als dat kan, terwijl Margriet de bootjes verder volgt. We hebben een paar heerlijke uren en dat was de rit al ruimschoots waard want we nemen weer taxi en bus richting Ho Chi Min City (HCMC). In de bus overleggen we wat we gaan doen, of een nacht in HCMC blijven en dan de volgende dag naar Mui Ne reizen of gelijk doorknallen, wat inhoudt een extra busrit van 5 uur maar wel een reisdag minder. Het besluit is snel genomen het wordt 'doorknallen'. HCMC is zo groot ( 11 milj. Inw) dat er meerder busstations zijn, voor de bus naar Mui Ne moeten we dus eerst van de ene kant naar de andere kant van de stad. Op het mega grote busstation vinden we al snel een kantoortje voor bustickets maar helaas pindkaas geen plaats meer vandaag. Bij het volgende kantoortje is de vraag 'wanneer' nee vandaag en morgen niet, het is independance weekend vanaf morgen 'iedereen wil weg'. Tja en wat nu zeggen we tegen elkaar, we waren niet op de hoogte van 'deze' feestdag alleen koninginnedag stond in onze agenda! We proberen het bij nog één kantoortje en hier krijgen we te horen 'maby' moeten maar even 15 minuten wachten. Ik kijk af en toe naar de meiden achter het loket, of ze ons niet vergeten, glimlach af en toe terug maar het wachten wordt beloond we krijgen de laatste 2 tickets voor de bus van 15.30, zucht. Het blijkt dat iedereen zin heeft in deze rit van 5 uur en dan met name de chauffeur! HCMC is een gekkenhuis, we hebben inmiddels al veel aziatische steden gezien maar wat hier allemaal gebeurt kan je met geen laptop beschrijven. Een eindeloze stroom mieren op scooters door elkaar heen, daartussen manouvreren auto's, bussen, fietsers,wandelaars,honden,kippen en wat je nog meer kan bedenken, het asfalt is tenslotte van iedereen! De bus haalt links en rechts in, jaagt scooters met berijder en al de boom in kortom we vervelen ons geen moment. Soms wordt het even spannend als we de lichten van een tegenligger bij een inhaalmanouvre wel heel dicht bij zien komen op deze twee-baans weg, mensen met een minder sterke maag kunnen beter even een paar uur slapen. Het is inmiddels tegen negen uur als we het stadje Phan Thiet, 20 km van Mui Ne bereiken. Margriet en ik hebben besloten niet meer verder te gaan want het is nu donker, we kijken in de bus alvast uit naar een hotel. We rijden langs een aantal hotels, en van één onthouden we de naam zodat we die naam zo kunnen opgeven aan de taxichauffeur, scheelt weer gezeur bij het busstation. Het wordt het goedkoopste ritje van deze vakantie, 0,35 cent, het hotel ligt 500 meter van het busstation. Prima kamer voor 100.000 Dong, en dan nu eten. Het wordt geen hoogstaand maaltje dit keer maar een vette hap bij een zus of broer van de Mac, de vettigheid wordt weggespoeld met een heerlijk koud Tiger biertje terwijl de Vietnamese broer van Wolter Kroes een optreden geeft. Redelijk uitgeput belanden we in ons bed, tenminste Didier, Margriet gaat met de slaapspullen onder de airco liggen, het is warm, heel warm zeg maar gerust heet in de kamer.

We nemen een taxi naar Mui Ne waar we al via de lonely planet iets hebben gevonden voor een paar dagen aan het strand. Maar helaas het is een feestweekend en heel veel zit vol deze dagen zo ook dit prachtig kleine resort. We nemen er wel nog een ontbijt en gaan dan verder zoeken. Na één keer helaas vol en één chagerijnige uitbaatster die wel een aftands kamertje vrij heeft komen we juist op tijd bij een resort waar net een annulering is geweest.We gaan even kijken en het ziet er prima uit, wel geen seaview maar streetview, niet zeuren. Er komt wel 20% bij de kamerprijs op, een soort feestdagentoeslag, prima 'roepen we'. (http://www.tiendatresort.com.vn/). De rest van de dag, en die is nog lang wordt gevuld met luieren en zonnen, zwemmen, eten en wat drinken. En dat is precies wat we de komende dagen gaan doen. We gaan ons dus pas weer melden als we in HCMC zijn.

Fijne Koninginnedag allemaal

Groetjes ons.

Weer rokjes !

Hallo lieve medereizigers.

Nog een laatste berichtje uit Hoi An voordat we vertrekken naar het diepe zuiden. De plannen zijn iets gewijzigd zoals gisteren al gemeld gaan we eerst naar de Mekongdelta om daarna nog een paar dagen strand te pakken. Doordat we een dag langer wilden blijven moesten we van kamer verhuizen in ons leuke hotelletje, wehebben nu een de luxe kamer gekregen met een jawel een echt groot hemelbed en een heerlijk zitje met balkon en uitzicht op het zwembad, en dat voor 1 dollar meer. De receptiemedewerkster wilde natuurlijk meer hebben maar Didier heeft hiervoor zijn aller, allerliefste gezicht op gezet ( en gedreigd naar elders te vertrekken ) en toen was het natuurlijk zo geregeld. Na al het lanterfanten van de week wordt het weer eens tijd voor wat actie endat is tenslotte ook leuker voor de verhalen! Door al het heerlijke eten afgelopen week hebben we besloten ons eens verder te verdiepen in de haute cuisine van Vietnam en hebben ons ingeschreven bij de vooraanstaande cooking class van Mw. Vu. Wekkertje staat half acht, ontbijtje en op weg met onze fietsen naar de les. We gaan eerst naar de markt waar we allerlei info krijgen over groente, kruiden en fruit die worden gebruikt in deze aziatische keuken, we maken kennis met o.a. voor ons onbekende ingredienten als, tamarinde, morning glory, lemongrass en bananaflower mogen van allesruiken en proeven. Terug in het lokaal blijkt dat we bij uitzondering les krijgen van mw. Vu herself want er worden opnames gemaakt met een wel heel proffesionele camera. We maken in het totaal 5 gerechten, ze worden eerst 1 voor 1 voorgedaan en daarna mogen we zelf aan de slag. We hebben het heel gezellig met twee jongens uit Barcelona en Londen aan tafel en kokkerellen rustig door. Gedurende 4 uur zijn we zo bezig, soepje maken, soepje eten en zo gaat het ook met de salade, de lenterolletjes, gemarineerde kip en de crispy pancake. Het was een heerlijk actief ochtendje, we schaffen en passant het nieuw uitgekomen kook- boek van mw.Vu aan, het 'lieve' mens signeert het ook nog voor ons, de schat! We springen na een 'heerlijke' cappuccino weer op de fiets en storten ons weer in het verkeer, jaren lang fietsen in nederland zonder je echt aan de regels te houden gaat ons hier ook goed af, alleen hier hebben ze volgens ons echt geen regels, alleen een paar stoplichten die als straatversiering dienen. Oh ja even terugkomend op de koffie, Vietnamese koffie is zoals eerder geschreven prima, sterk van smaak, stroperig van structuur en hebben we ook een aantal keren geprobeerd maar als we mogen kiezen dan gaat onze voorkeur uit naar...

Pffff van al dat werk wordt je moe, dus vanmiddag tijd voor een siesta maar we maken eerst nog even een afspraak bij de Spa om onze huid die toch een 'aanslag' heeft ondergaan de afgelopen dagen even eens lekker te laten verwennen! ' Ja, we kiezen voor het 3 in 1 pakket'.

Na onze middagrust gaan we op pad, we zijn er helemaal klaar voor! Slippertjes worden aangemeten, krijgen allebei een spannend onderbroekje mee en mogen ons verkleden. De eerste gang van dit spa-menu is de zoutscrub, we liggen naast elkaar op twee houten massagebanken. We worden van top tot teen ingeolied en daarna wordt met zeezout het vlees eronder 'gepekeld' de nog overgebleven huidcellen weggeschrubd zodat een lichtelijk rode huid overblijft. Fase tweevan het herstel wordt de bananenwrap, we worden nu van top tot teen ingesmeerd met een goedje dat lijkt op het spul wat in de potjes Olvarit zit, genaamd 'fruithapje banaan'. Vervolgens komen we tussen twee bananenbladen te liggen en worden omwikkeld met plastic folie en handdoeken, 'welterusten' tot over een kwartier krijgen we te horen, Mozart of wie dan ook speelt op de achtergrond. De laatste fase van ons herstel bestaat uit een totale bodymassage en hierbij wordt alles uit de kast gehaald om ons weer volledig fit te krijgen voor het laatste deel van onze reis. Elke knoopje in elk spiertje weten die 'rotwijven' te vinden en anders nog wel een 'verbrand plekje'. 'Ja daar heeft mijn collega me laatst bij de cursus dryneedling ook geprikt, was ook zo fijn'. Had ik niet moeten zeggen want ze springt bovenop mij en zet het werk met nog meer intensiteit voort. Margriet ligt genoegzaam naast mij te knorren, vindt het allemaal wel lekker ontspannend, maar ja zij heeft ook twee kinderen gebaard! Na twee en half uur onder handen te zijn genomen komen we echter beide weer als herboren naar buiten en kunnen er weer flink tegen aan de komende tijd. We gaan nog even een hapje eten en ik schrijf dit blog nog even en dan pitten, morgenochtend gaat de wekker half 6.

Groetjes ons.

En oh ja, met alle rokjes is het goed gekomen, omdat het zulk mooi weer is in Nederland heeft Margriet er nog een paar extra laten maken, jullie worden bedankt! En het woord 'rokjesweer' is natuurlijk bedacht door Martin Bril.

Cappuccino, sapjes en bier

Hallo allemaal

2^e paasdag heb ik nog niet op deze manier beleefd. Normaal ben ik meestal aan het werk omdat ik graag met Pinksteren vrij wil zijn mn ook omdat het dan mooier weer is in Nederland maar ik begreep al dat het nu ook prachtig weer is net zoals hierin Hoi An. Zit ik nu voor de eerste keer achter ons laptopje een verhaal te schrijven. We hebben nuecht een paar dagen strand/ lees eet en drink vakantie. Het hotel bevalt ons prima, zo goed dat we zelfs een dagje langer blijven. We fietsen onze weg door het dorpje op zoek naar een goeie cappuccino, maar er is geen starbucks en toch vinden we met behulp van de lonely planet een cafe/restaurant waar we een echte cappuccino kunnen nuttigen, heerlijk. Didier weet ook hier de gebakjes te vinden en probeert elke dag een andere, ook de verse fruit juices gaan er in.

Zoals jullie hebben begrepen heeft de zon goed zijn werk gedaan en zitten we regelmatig in de schaduw (verplicht dus), de vietnamesen hebben hier geen last van die zijn overdag totaal anders gekleed dan de toeristen. Ik denk dat zij niet op de blaren willen zitten. Ze dragen een paraplu, een gezichtsdoek (je ziet soms alleen de ogen maar) een jas met handbedekking of ze dragen lange handschoenen, langebroek en sokken met 1 teen zodat ze wel slippers aan kunnen hebben.. Heb begrepen dat dit alles bedoelt is omdat ze licht van kleur willen blijven. Het monddoekje/ gezichtsdoekje is ook bedoelt tegen stof/ en uitlaatgassen.

Wij hebben ons ondertussen ook laten inschrijven bij een cookingclass dit houdt in dat we ongeveer 4 uur Vietnamees gaan koken maar eerst naar de markt gaan om zelf je vlees/kip/ fruit en groente te kopen die je nodig hebt tijdens de les. We zullen goed opletten zodat we het ons voor de eetgroep eigen kunnen maken want het eten hier is lekkerder dan lekker.

Onze vakantie was vanuit Zuidlaren geregeld via reisbureau Didier tot Hoi An. In Hoi An moest de rest van de reis nog geregeld worden, bemerk dan toch wel dat zo'n eigen reisbureau wel makkelijk is. Didier regelt via de laptop een vlucht naar Saigon of wel te verstaan Ho Chi Min
City. Als je dit via een plaatselijk reisbureautje laat doen kost het per ticket 200.000 Dong meer. Woensdag vertrekken we hier vandaan. Dus we gaan nog even genieten van Hoi An.

Nou doegie

Margriet en Didier.

Rokjesweer

Gooooood morning Vietnam!!!

Horen we Robin Williams schreeuwen in de film met dezelfde titel. Je ziet hier overal t-shirts met die tekst en ook is de film prominent aanwezig in de vele dvd shops. We hebben jullie in Hanoi verlaten toen we op de trein gingen stappen richting Hoi An. Achteraf viel deze treinrit reuze mee, 16 uur in hetzelfde ritme met af en toe een onderbreking bij een station lijkt niet aanlokkelijk. Het grootste deel is het echter nacht, we slapen beiden boven dit keer, onder Margriet ligt een man die lijkt op Mao, zijn slaaphouding ook gedurende vele uren. 's Ochtends worden we wakker van de lucht van noodles, 'Mao' onder ons is wakker geworden, good morning Vietnam. Nog een paar uur te gaan, we kletsen de tijd vol met een zwitser die half of geheel aangeschoten is, kreeg van zijn Vietnamese kamergenoten een ochtendschnaps aangeboden, was toch niet zo.'n goed idee vond hij achteraf. We stappen in een taxi en wat we nu beleven slaat tot nu toe alles. De jongeman heeft waarschijnlijk net zijn rijbewijs en ziet in alles wat beweegt een potentieel gevaar wat gewaarschuwd moet worden voor zijn komst. En er beweegt veel hier! Dus continue gaat de claxon niet 1 of 2 keer achter, maar continue in series van 4-5 keer met af en toe een korte pauze als er echt niks in de buurt is. Op een bepaald moment moet zo'n ding toch doorbranden denken wij, althans dat hopen we.

Hotel weer via internet gevonden, ' nee we hebben niet gereserveerd', ja, we nemen 'genoegen' met een superior room, proberen nog wat af te dingen maar nee we mogen blij zijn dat ze nog een kamer vrij hebben. (http://www.restaurant-hoian.com/index.php/en/hotel-cua-dai-hoi-an/home-cua-dai-hotel.html).

Goed nieuws, we hebben twee fietsen gevonden, was natuurlijk niet zo moeilijk als er zoveel zoek zijn! We huren ze voor 4 dagen, dollar per dag dus dat valt mee. En gaan dus nu het plaatsje Hoi An verkennen, de eerste indruk is niet verkeerd, Het is een kustplaatsje wat vooral bekend is om zijn vele kleermakers, daarvan zijn er hier honderden. Het wordt weer tijd om in de rol van Hermus en Zandstra te duiken, de twee recensenten duiken dit keer op bij het Morning gloury restaurant. Het maaltje smaakt prima vinden ze beiden, vooral naar de garnalen in kokossaus en het yogurtijs met gefrituurde kokoskrullen gaat hun waardering uit. Met volle buikjes wordt het bed opgezocht.

De volgende dag gaan we opde fiets naar het strand, dit ligt ongeveer 2.5 km verderop. Gezien het weer in nederland moeten we toch iets gaan ondernemen want anders vallen we straks wel heel erg op. We brengen een paar uurtjes door in het zand, de zee is noordzee koud vinden we en houden hetna een paar uurvoor gezien, meer valt er ook niet te schrijven over zo'n strandbezoek. Terug op weg naar de fietsen, die keurig gestald zijn voor een paar dubbeltjes ziet Margriet een leuk jurkje en gaat even kijken. Voordat je het weet zijn de maten opgenomen en kan je het morgen afhalen. Door onze 'tijdelijke' millionairsstatus kunnen we ons maatkleding laten aanmeten, zo is er gisteren ook al het een en ander aangemeten. Bij het hotel relaxen we nog even voordat we weer op pad gaan voor een maaltje. Onze huid begint al een beetje pijn te doen, toch misschien iets te enthousiast geweest qua zonne uren vandaag. In dit mekka voor deveel vrouwen en wat minder mannen, die zie je vaak net zoals in nederland bij de uitgang staan, oh nee zitten, hier krijg je namelijk een stoel aangeboden als je moet wachten, wel zo prettig. Er wordt weer gemeten, gediscussieerd over lengte en decolletediepte en zo en we kunnen weer een aankoop morgen afhalen, wordt denk ik nog een hele speurtocht zo om alles op te halen. Oh ja Didier doet ook zijn eerste aankoop hier, het wordt iets wat af en toe nodig kan zijn en wat ik nog niet bezit om kryptisch te blijven, past niet bij mijn tot nu toe zorgvuldig opgebouwde image.

Het stadje is s avonds heel gezellig verlicht met allemaal lampionnen en het is overallekker druk in de smalle straatjes. Het eten bij Mango rooms is prima maar met name de heerlijke loungestoelen waar we een paar uur in hangen zijn een genot. Vooral bekende restaurants moet je hier reserveren, want die zitten elke avond hartstikke vol. Er zijn vooral veel amerikaanse en franse toeristen, niet toevallig de inwoners van twee landen die een aardig stukje historie hier hebben denken we.

Voordat we naar het hotel gaan halen we toch eerst wat after sun op want oh oh wat brand onze huid en wat zijn we rood.

Groeten ons

Hanoi Hilton, liever niet!

Hoi medereizigers

Vinden het harstikke leuk al die mensen die met ons meereizen, er zitten ongeveer twee bussen vol elke keer dus vooral een stimulans voor ons om door te gaan met verhalen.

Het gaat razendsnel van Sapa, rekenen af en hop in het busje op weg naar het station, veel te snel voor onze geest. Shit, hoort Margriet naast zich, fototoestel ligt nog op tafel ............. Het wordt flexibel opgelost zoals veel dingen hier, telefoontje, extra rondje en voor dat we het weten staat er een jongen klaar met ons toestel. Bij het station doden we de tijd met een heerlijk koud Hanoi biertje en een portie noodles voordat we op de trein stappen. Kedengedeng terug, het wordt een beetje rusteloze nacht, de trein rijdt onrustig terug naar Hanoi waar we rond een uur of vijf arriveren. Op de heenweg werden we nog gewekt door een buurman die de rochels vanuit zijn tenen moest halen, nu is het een beheerst klopje. Buiten worden we als we op zoek gaan naar het adres van Cees belaagd door de taxichauffeurs, het knettert in onze oren ' where are you going', ik verlies een keer mijn zelfbeheersing en roep ' oprotten allemaal ', verschrikt rennen ze alle kanten op en kan ik rustig het adres opzoeken. We zoeken een chauffeur uit die gelaten, net niet slapend achter het stuur zit te wachten op passagiers en binnen no time bellen we Cees uit zijn bed en gaan gelijk pitten. Na een verlaat ontbijt gaan we Hanoi verder verkennen, we doen een wandeling uit de Lonely Planet, de reisbijbel voor menig reiziger, volgens ons is er mogelijk geen een van voormalig belgisch kongo, of toch wel? Het ‘nadeel' van dit soort wandelingen is onze ervaring dat we halverwege de draad kwijt zijn en er zelf een slot aan moeten breien, dit keer niet. Veel straatjes zijn vernoemd naar een bepaald ambacht en dat wordt daar ook beoefend. Zo komen we door in willekeurige volgorde het bloemen, grafkisten, ijzersmeden, offerspulletjes, muziekinstrumenten, autobanden en weten we veel wat voor straatjes. We hebben het weer naar de zin en slenteren zo een aantal uurtjes rond, nemen op zijn tijd een versnapering, en gaan dan weer verder. We eten vanavond bij Koto restaurant (http://www.koto.com.au/) hebben dit adres ergens opgedoken op internet en vinden we een super initiatief. Nee we hebben niet gereserveerd, 'helaas we zitten vol' is het antwoord maar als we genoegen nemen met een tafeltje op het dakterras kunnen we terecht. ' Geen probleem' zeggen we in koor. We worden de hele avond geholpen door een meisje wat zoveel plezier heeft in het werk en wat zo stinkend haar best doet dat voor ons de avond al geslaagd is, maar nee service alleen is niet goed genoeg men moet ook een vak leren dus het eten is ook zalig met als toetje een stuk taart waar je je vingers letterlijk bij aflikt (Didier chocolade en Margriet kokos-limoen). Het meisje verteld trots dat ze met een paar weken klaar is met haar opleiding en dat ze al aangenomen is bij het Intercontinental, wij wensen haar veel succes. We hebben een heerlijke dag gehad en pakken een taxi naar ons bed, welterusten.

Vanochtend lekker ontbijtje en dan gaan we op pad naar Ome Ho ( Ho Chi Min ). Vorige week zijn we al op de koffie geweest bij zijn oude socialistische makker Mao dus nu vereren we hem met een bezoek. Er staat een lange rij belangstellenden en we sluiten keurig aan, luisteren goed naar de instructies en doen nu onnederlands eens wat er van ons verwacht wordt. Verderop staat een peleton oud strijders, medailles op de borst, keurig in het gelid, een net aangeschaft schilderij of bord met ome Ho erop onder de arm. Even verderop staat een klasje schoolkinderen ook keurig in de rij en luisteren goed naar juf, jong geleerd, oud ... Oeps doen we nog wel zo ons best hebben we een Camera mee, fout, fout fout. Gelukkig bied een gids van een voor ons staande groep aan erop te passen zodat we hem later weer kunnen oppikken. Ome Ho ligt er rustig bij, kan trouwens geen mens bedenken in nederland waarbij dit ook zo zou plaats vinden. Oh ja de arena zat ook vol bij Andre Hazes. We gaan de tour door Hanoi vervolgen met ' Hanoi Hilton'. Dit is de gevangenis waar eerst de Franse kolonisten de Vietnamese communnisten gevangen hielden en later de Noord-Vietnamezen de Amerikanen. Dit is het eerste wat we tegen komen betreffende de oorlog waarin ze verwikkeld waren, later in Zuid-Vietnam zal er meer volgen. We maken hier kennis met een stukje propoganda want wij concluderen dat de Amerikanen op een soort summercamp waren zo goed werden ze verzorgd terwijl de Vietnamezen zelf door de Fransen beestachtig behandeld werden. Een kwestie van welke bril............. zullen we maar zeggen.Omdat het diner zo heerlijk was gisteren besluiten we onze lunch ook bij Koto te gebruiken vandaag, het kan minder! Vanavond op de trein richting Hoi An dus we doen nog even wat inkopen en gaan jullie dus verlaten.

Groetjes ons.

Zwitserleven gevoel, life is good

Moi allemaal

Na een paar dagen van de aardbodem verdwenen te zijn laten we weer eens wat van ons horen, een verbindingspropleempje, maar we gaan jullie weer helemaal bijpraten.

Na 's avonds in Bac Ha nog een lekker maaltje te hebben gehad ( pompoensoep, springrolls en noodles met kip) gaan we bijtijds slapen want morgenvroeg is het weer marktdag, het wekkertje wortdt op half zeven gezet. Vietnamezen staan trouwens zelf altijd vroeg op dus je hoort vanaf een uur of vijf al tekenen van leven buiten, meestal zijn het de snerpende geluiden van claxons. De markt in Bac Ha is groot en onoverzichtelijk, natuurlijk valt er weer veel te zien maar we hebben beiden een beetje ' mosterd na de maaltijd ' gevoel, een kwestie van een verkeerde volgorde na de prachtige markt van gisteren in Can Cau. We duiken op een terras en gaan lekker zitten ontbijten, pannekoeken met banaan en chocoladesaus, het smaakt ons prima, er moet ook hoog nodig weer wat in want met name Margriet is vanacht aardig in de weer geweest, details blijven jullie bespaard. Na dit ontbijt gaan we op pad naar het lokale busstation waar al een busje van het formaat ' buurtbus' staat te wachten. We dokken 150.000 dong, wisselgeld wordt vervolgens vergeten, en gaan buiten op een muurtje zitten wachten, lekker mensen kijken toch wel een belangrijke bezigheid van ons beiden, die we ook graag doen. Na een dik uur rijden stopt het busje en worden we gedirigeerd naar een busje wat achter ons staat, volgzaam als we zijn stappen we over en gaan weer verder met naar buiten kijken. Na wat omwegen komen we aan in Lao Cai waar we nogmaals moeten overstappen voor de bus naar Sapa, de bijrijdster regelt dit even snel voor ons zodat we onze backpacks zoweer kunnen overhevelen en gelijk weer op weg zijn. Wat is 'dit' Connexion toch efficient, en kan openbaar vervoer goedkoop zijn! Sapa is een druk provinviestadje waar van alles gebeurt, dit is het touristische centrum van de streek, er zijn veel hotels en restaurants en doet op het eerste gezicht zeer gezellig aan. We maken kennis met Pete, ik had gisteren een mailtje gestuurd naar hem om te kijken of hij nog plek had voor ons in zijn retreat. Was zijn adres al namelijk eerder tegen gekomen op internet maar wilde niet reserveren om toch wat speling te hebben in ons programma. Na een week in de vijfde versnelling gereisd te hebben wordt het tijd om even gas terug te nemen, even bijkomen. We hebben besloten om even te recupureren, zoals wielrenners het noemen in het Hmong mountain retreat ( http://www.hmongmountainretreat.com/). Rust zullen we daar waarschijnlijk ook wel vinden gezien de plaatjes op de website. Pete is een ondernemende en innemende australiër die inmiddels een aantal hotels/restaurants bezit. Al het personeel dat voor hem werkt heeft vanaf zijn/haar geboorte niet de wind mee gehad en deze australiër geeft ze op deze manier een tweede kans, naast een goed loon wordt er ook gezorgd voor goede voeding, onderwijs en medische voorzieningen. Na een lekkere lunch en een ritje van een klein half uur komen we aan bij ons 'verzorgingstehuis'. Op een berg tussen de sawa's liggen vijf rieten bungalows en een soort moederhuis. Alles in de traditionele Hmong style gebouwd, het lijkt wel of de Vietnamese Jan de Bouvrie zich met het interieur van het 'moederhuis' heeft bemoeit want het is zeer smaakvol ingericht met veel keramiek en antiek. De bungalows zijn 'sober', hebben een ruim bed maar als de deuren aan je voeteneind open staan dan heb je een prachtig uitzicht over de sawa's en de bergen, 'niet vervelend' om zo wakker te worden en oh wat zijn we rustig! We relaxen de rest van de middag, lezen en slapen een beetje totdat het tijd wordt om te gaan eten. We kletsen na het eten wat met Nieuw-Zeelanders over van alles en nog wat en gaan dan bijtijds pitten.

We slapen lichtelijk uit, vanacht heeft het behoorlijk geregend en ook was er wat onweer, nee buiten, wij durven nog niet! Het ontbijt is lekker vooral het warme bananenbrood. We kijken om ons heen en blijven genieten van de omgeving, life is good. We gaan dit keer met een gids op pad en gaan op visite in een paar dorpjes. Als met name Didier de busladingen ziet lopen voor ons moppert hij: ' dit hadden we zelf ook wel kunnen doen' en ' daarvoor kom ik niet hier'. Het tij keert echter en als de meeste touristen omkeren gaan wij verder en komen zo bij een schooltje waar net les wordt gegeven. We kijken een tijdje mee door de openstaande deur. De schriften worden uitgedeeld, een jongetje mag dit werkje doen en gooit ze bij de anderen op tafel, een schrift wordt afgepakt door een pesterig vriendje, een ander zit te kouwen op zijn pen, allemaal niet wezenlijk anders dan bij ons, wel leuk om even hier naar binnen te gluren. Het millionair zijn heeft ook zijn nadelen we worden continue benaderd door wildvreemde mensen met de de volgende vragen en in deze volgorde: mister/miss ' where are you come from', 'how old are you' en 'very cheap will you buy'. Soms wordt je hier een beetje moe van, soms melig en komen we uit Belgisch Kongo en zijn we 120 jaar, geen commentaar graag op het log!Ondertussen kletsen we wat met onze gids over allerlei aardse zaken en komen zo veel te weten van het/haar leven in dit gedeelte van Vietnam. Zij is een moderne vietnamese vrouw, jaar of 25 en sinds twee jaar gescheiden en zorgt nu als alleenstaande moeder voor haar 4 jarige dochter. Spreekt goed engels, heeft ze van toeristen geleerd en heeft een duidelijke mening over plastische chirurgie, wat wel en wat niet, wil graag een beugel voor haar tanden en zou nooit haar ogen groter laten maken wat een buurvrouw wel heeft laten doen. Een stukje verder stopt naar later blijkt een Amerikaan om iets te vragen, ik ben sneller en vraag in de bekende volgorde: where are you come from, how old are you and very cheap will you buy. De man geeft als antwoorden: USA, 39 en verder komt hij niet de meiden achter me liggen in een deuk, we geven de verbouwereerde amerikaan die de grap niet begrijpt antwoord op zijn vraag We lopen nog een uurtje of wat door deze prachtige omgeving van sawa's en bergen, drinken een colaatje bij een dametje van 82 die ons net zo makkelijk als haar jonge landgenoten het dubbele laat betalen ( 0,60), kijken naar jonge varkentjes die in de sawa's spelen en gaan tevreden lekker liggen rusten in ons hutje de rest van de middag. Het avondeten is prima, iets van noodles en groente met vlees, patatjes vooraf, fruit na. We trekken ons terug in ons hutje en kijken een romatische film op de laptop, welterusten dagboek!

Rond een uur of 8 wakker, de boer is al aan het ploegen met de os, wij worden wakker omdat het beest waarschijnlijk niet doet wat hij wil. De laatste ochtend hier klungelen we een beetje aan. We lezen en zitten in het zonnetje, kijken af en toe over ons boek heen naar de bergen en sawa's en blijven genieten van dit kodak plekje, bestaat dit merk nog wel? We worden tegen half drie opgehaald om terug te gaan, eerst naar Sapa en later deze middag naar Lao Cai waar we de trein terug nemen naar Hanoi.

We proberen dit nog online te gooien onderweg.

Groetjes ons.